De afgelopen dagen in voorbereiding op de high tea heb ik recepten opgezocht en een high tea menu samengesteld. Zoveel klasse als Noortje van den Heuvel van Theetuin de Galerie in Oirschot in haar high tea’s kan laten zien dat kan ik niet. Wat ik wel kan, is met passie mijn “kook- en bakkunsten” en organisatietalent inzetten voor een smakelijke en gezellige happening. Ik weet niet hoe het bij jou gaat, maar ik krijg altijd energie als ik iets met passie doe.
En dan is het zaterdag 2 oktober. Direct na het wakker worden is het tweede dat ik doe – eerst opstaan natuurlijk – de weerapp checken. Wat gaan de regen en de wind vandaag doen? De hele week veranderde de nazomer steeds meer in de herfst met flinke regenbuien tot gevolg. Het zal toch niet weer een regendag worden net zoals op 25 juli vorig jaar toen we een wandeldag hadden en de dames met regenjassen en regenponcho’s door de uiterwaarden en langs de boomgaarden liepen. Gelukkig zag ik alleen wolkjes en wolkjes met zonnetjes met een gevoelstemperatuur van 16 graden Celsius en een windje van 2-3 Beaufort. Het weer is ons goed gezind vandaag.
Een ontvangst met koffie en zelfgebakken koekjes, (hernieuwd) kennismaken en een keuze maken uit de aanwezige routes. Om de dames helemaal ter wille te komen, maak ik ad hoc een mooie route van iets meer dan 9 km langs de poldermolen bij de Steendert, langs de boomgaarden waar de appels en peren inmiddels van geoogst zijn en met en blik op Kasteel Ophemert. Lang leve een abonnement op route.nl . Bij de koffie werd al duidelijk dat het afvinken van de persoonlijke lijst met gespotte vogels onderweg een van de acties onderweg zou zijn. Jammer genoeg heeft de groene specht zich tijdens de koffie niet in de tuin laten zien (terwijl ik dit blog zit te schrijven verschijnt de groene specht in de tuin, helaas 1 dag te laat). Kan je je voorstellen dat bij de plassen van de Steendert waar ook de poldermolen staat een buizerd, nijlganzen, tafeleenden, kuifeenden, krakeenden, een tapuit, grote zilver reigers, een bruine kiekendief en torenvalk zijn gespot? Wat een prachtig landje hebben we toch en wat een zegening met de mooie natuur in de Betuwe. Word jij ook blij van akkers met wilde bloemen die bijen, hommels en vlinders helpen, van bloeiende bermen en uiterwaarden en overal vogelgeluiden? De soms verborgen kleine pareltjes van onze natuur. Vaak gewoon om de hoek.
Tussen vertrek van de wandelaars en hun terugkeer duik ik de keuken in. Actie om de courgette muffins, de brownies, de broodjes te bakken en beleggen en natuurlijk de high tea verder in te richten. Water met munt en citroen maken en koud zetten. Verse munt, geschilde gember, gesneden schijfjes citroen Dat om na inspanning ook ontspanning en genieten te bieden. En vooral ook ruimte te bieden aan de goede gesprekken.
Rond twee uur zijn de wandelaars weer terug in de blokhut en zijn we compleet met twee dames die niet wandelen. Het was volgens de dames soms zelfs flink warm waardoor de jas toch weer in de rugzak belandde. Mooi hoe vanzelfsprekend gesprekken tussen deze vrouwelijke veteranen op gang zijn gekomen tijdens het wandelen mar ook in de blokhut. En heel mooi dat high tea aanleiding geeft om het eens te hebben over eten tijdens uitzendingen. Hoe de voedselvoorziening eruit heeft gezien ligt heel erg aan het soort missie/uitzending of je in een groep, met een eenheid of als individu uitgezonden wordt en waarheen je gaat. De verschillen uitten zich in een hele keukengroep met uitrusting zoals (vries/koel)containers die meegaan en voor iedereen het eten wordt verzorgd, naar zelf voor je eten moeten zorgen en lokaal op de markt vlees en vis moeten kopen, maar ook rantsoenen en voedselpakketten uit NL laten opsturen via de NAPO-organisatie of met een groep afwisselend een kook- en afwasbeurt hebben om gezamenlijk te kunnen eten. En wat je dan kon eten wisselde ook heel erg. We weten allemaal als veteranen als je van huis bent is eten belangrijk, zowel voor de gezamenlijke maaltijden maar ook voor de voedingswaarde en voedselveiligheid en het gezond blijven tijdens je missie.
En zo ineens hebben we het over verplichte danslessen voor officieren in opleiding. Verbazing over de verplichting en een boel humor over de aanwezige marsvaardigheden van de heren en het helaas ontbreken van het dansgevoel. Niet alleen was dansen een sociale vaardigheid in 1945 maar ook eind jaren zeventig en begin jaren negentig. En zo ver we weten is het tijdens de officiersopleidingen nog steeds een van de sociale verplichtingen om te kunnen stijldansen, naast (tafel)etiquette bijvoorbeeld. Heel grappig om de verhalen daarover met elkaar te delen. Kapotte panty’s, blauwe tenen en de man leiden in plaats van andersom.
In het onderzoek van het Vi “Hetzelfde of toch een beetje anders’ (2017) kwam naar voren dat er animo leek te zijn voor bijeenkomsten voor vrouwelijke veteranen of een soort van lotgenotencontact. Binnen deze context spraken we met elkaar over je plek als vrouw in je uitzendgroep of -eenheid. Als eenling toegevoegd aan een bestaande eenheid is het lastig je plek te vinden en te krijgen. En het is niet altijd vanzelfsprekend dat je makkelijker aansluiting vindt bij Westerse militaire mannelijke collega’s dan bij bijvoorbeeld Afrikaanse mannelijke collega’s. We bespraken wisselende ervaringen of je jezelf kon en mocht zijn in de groep. Hoe er tegen je aangekeken werd en of men je serieus nam.
En genietend van de hapjes hebben we gelachen om hilarische situaties en aandachtig geluisterd naar hartverwarmende verhalen en anekdotes. Soms zijn de nieuwsbrieven die tijdens de uitzending naar familie en vrienden gestuurd zijn nog gewoon in het eigen archief aanwezig en is teruglezen een mooie manier om je uitzending nog eens door te nemen en te doorleven. Ik denk dat we met al die ervaringen van vrouwelijke veteranen prachtige verhalen te delen hebben, zowel positief over veerkracht en waardering als ook wringend en uitdagend, met elkaar en met mannelijke collega’s, en met mensen die onze ervaringen als militair, veteraan en vrouw niet delen.
Zo aan het eind van de middag was er nog de vraag of we ook niet lezingen kunnen houden vanuit Thuisbasis de Klaproos. En natuurlijk kan dat. Als we interessante sprekers weten, dan kunnen we die benaderen en een goede locatie zoeken. Dat kan overigens overal in het land zijn en bij voorkeur bij een bestaand veteraneninitiatief zoals een veteranenontmoetingscentrum, inloophuis of Echo Homes.
Na vertrek van de deelneemsters heb ik met een brede glimlach de high tea opgeruimd en de blokhut schoongemaakt. Samen genieten van hernieuwde kennismaking, het delen van overeenkomstige of verschillende uitzendervaringen en dat onder het genot van een smakelijke high tea. Wat een waardevolle manier om er voor collega vrouwelijke veteranen te zijn en dit te mogen organiseren en betekenen.
Heb jij wensen of ideeën? Kom met voorstellen en dat geldt ook voor bijvoorbeeld een wandel/fietsdag met een high tea of tapas, een lezing of een workshop. Als je regionaal een groep vrouwelijke veteranen kan verzamelen dan kan ik de organisatie verder ondersteunen.
Als het over de inschrijvingen gaat dan merk ik dat het lijkt dat er nog steeds weinig animo is. Het onder de aandacht brengen van de Thuisbasis de Klaproos en de activiteiten is een kwestie van volhouden en er tijd en energie in steken. Het zou fijn zijn als het Nederlands Veteraneninstituut, het Veteranenplatform en de veteranenorganisaties het onderzoek van het Vi uit 2017 ook onder hun vrouwelijke leden zouden bekend stellen en dan verwijzen naar de Klaproos. Een plek van, voor en door vrouwelijke veteranen. Een platform om overal in Nederland activiteiten voor vrouwelijke veteranen te organiseren. Omdat we geen lijst met adressen van de bijna 6000 vrouwelijke veteranen mogen ontvangen door de AVG, is mondelinge communicatie en social media onze beste marketing tool. Zeg het voort!
Warme groet,
Jacqueline
