Blog 1 Terugblik

Stichting Thuisbasis de Klaproos een initiatief van en voor vrouwelijke veteranen. Najaar 2019 ben ik gestart met het uitwerken van de plannen en het inschrijven bij de notaris van de stichting.

Ik ben gestart met twee inloopmiddagen waarbij we als vrouwelijke veteranen op zoek gingen naar welke behoeften we hebben als het gaat om thema’s en activiteiten. Daarna is er een themabijeenkomst ingepland “Weggaan en Thuiskomen”.  Helaas was er geen animo voor en hebben we deze geannuleerd.

En ja, natuurlijk ik had plannen voor het eerste half jaar van 2020. Het jaar waarin we 75 vrijheid vieren, waarin we veteranen en anderen die voor onze vrijheid hebben gezorgd extra in het zonnetje gingen zetten. En vooral een jaar voor de persoonlijke verhalen die bij die vrijheid horen. En toen…..

Ja en toen, toen kwam Corona de wereld in. Het weekend van 14-15 maart keerden mijn man en ik terug van een prachtige lange vakantie naar Nieuw Zeeland. Daar hadden we al nieuws gelezen en gehoord over Corona. Nieuws over de verspreiding wereldwijd, over de doden die vielen, de zieken en de maatregelen die in enkele landen al werden genomen. Enorme mazzel dat we dat weekend van 14-15 maart terugkeerden want daarna ging Nieuw Zeeland nagenoeg helemaal op slot en had rondreizen niet meer gekund. Een weekend later hadden we helemaal niet meer kunnen terugvliegen.

Ik had me de terugkeer op Schiphol en thuiskomen vooraf heel anders voorgesteld. Maar door alle maatregelen die er al waren zoals geen handen geven, was er alleen ruimte voor een onwennige tegen de regels in omhelzing, wat ongemakkelijk afstand houden en niet zoals gepland bij vrienden en familie op bezoek om onze reiservaringen te delen. En op maandag 16 maart weer aan het werk: één dag fysiek wel naar het werk, maar alles op afstand en daarna helemaal niet meer fysiek op de werkplek op enkele sporadische uitzonderingen na. Lastig om na vijf weken vakantie de draad weer op te pakken als je je collega’s niet zelf op kan zoeken om bij te praten en af te stemmen. Lastig om mijn moeder bij te staan als ze naar het ziekenhuis moet maar er niemand mee mag en lastig dat ik haar niet mag bezoeken om haar een hart onder de riem te steken. Lastig omdat de Open Nederlandse Harmonie Kampioenschappen afgelast worden en Pieter Aafjes alle voorbereidingen voor niks heeft gedaan. Lastig omdat de sportschool dicht moet en ik de lessen via YouTube moet volgen. Lastig om naar mijn plannen te kijken voor Thuisbasis de Klaproos als die door het verbod om evenementen te organiseren, contact met anderen dan je gezinsleden te mijden en vooral thuis te blijven in het water vallen. Maar bovenal lastig, omdat er mensen ziek worden en sterven door besmetting met een onzichtbaar virus dat ons leven helemaal op zijn kop zet.

Alles: werk, contact met familie en vrienden, sportlessen, muziek maken, zelfs de boodschappen bestellen, alles gaat via email, internet, kaartjes via de post, sociale media, telefoon en via beeldbellen. Voor velen heel herkenbaar deze nieuwe realiteit. En als ik heel eerlijk ben, vond ik het heel onwerkelijk en vooral ook ongemakkelijk. Ik ben toch echt iemand die graag “onder de mensen is”. Ik krijg energie van gesprekken met mensen, van samen werken aan doelen en resultaten en van de inbreng van anderen die allemaal hun eigen kijk hebben op zaken. Maar goed, het was niet anders dus zoals ik gewend ben: schouders eronder, roeien met de riemen die ik heb en werken aan oplossingen.

En voor de activiteiten van Thuisbasis de Klaproos die ik al in potlood gepland had, lag alles stil. Geen wandeltochten tussen de bloeiende fruitbomen in de Betuwe, geen high Vitalitea als combi tussen high tea en vitaliteit en geen officiële opening van Stichting Thuisbasis de Klaproos. Geen stress, want wat in het vat zit, verzuurt niet. Het is nu even wachten op de nieuwe besluiten van het Kabinet en dan ga ik toch beginnen met het plannen van activiteiten in het najaar.

Wat wel kon, was aan de slag gaan met het verder inrichten van de website voor Stichting Thuisbasis de Klaproos. Dus vooral nadenken over wat ik op de website wil opnemen, hoe het eruit moet zien, hoe ik aan genoeg leuke en aansprekende foto’s kom en wat ik voor activiteiten wil opnemen.

Inmiddels ben ik gewend aan het vanuit huis werken, het beeldbellen en met familie levert dat hilarische taferelen op, het alleen de deur uitgaan voor boodschappen, een rondje hardlopen of fietsen en het volgen van sportlessen van de sportschool via het smartboard in de blokhut. Maar goed dat niemand me daar bezig ziet, je zou er kramp van krijgen in je buik- en lachspieren.

Ik hoop dat jullie ook een beetje gewend zijn geraakt aan deze nieuwe realiteit met Corona.

Warme groet,

Jacqueline

Recommended Posts